Η μελαγχολία είναι το αγαπημένο ρούχο του έρωτα…. Κι ο έρωτας είναι ευχή και κατάρα στην ψυχή. Σαν ένα ελατήριο φορτίζεται, μαζεύει και πως θα εκτονωθεί κανείς δεν ξέρει….
Πότε δεν αντέχει άλλο και σπάει σκορπώντας άπειρα κομμάτια τριγύρω. Άλλοτε ελευθερώνεται και μας εκτοξεύει τόσο ψηλά που φτάνουμε τ’ άστρα με τα χέρια μας… Είναι και φορές που μένει αιχμάλωτος, καταπιεσμένος, να ποδοπατείται όλο αγωνιώντας για τον χρόνο και τελικά μένει ένα άψυχο, σκουριασμένο μέταλλο…
Αυτό είναι το παιχνίδι του έρωτα, αυτή η μοίρα όσων τον λαχταρούνε και εκείνων που τρέφονται από αυτόν...
Γιατί είναι τροφή, είναι ανάσα.. Πότε μια μεσαία νότα από βιολί που γδέρνει το στήθος σου και πρέπει να σκιστείς στα δύο για να τη νιώσεις κι άλλοτε μια αέρινη μελώδια φλάουτου που σε παρασέρνει όπως ο αέρας τα φύλλα και σε ταξιδεύει…
Αυτά τα ταξίδια δεν ξεχνιούνται ποτέ, για αυτό και δεν σταματάμε να αναπνέουμε έρωτα… Και να εκπνέουμε γαλήνη, τρέλα, οδύνη, χαρά…
Η νύχτα απλώνεται πάλι έξω και στο σκοτάδι μπορεί ο καθένας να βλέπει ότι θέλει… Ο θεός που πιστεύω είναι η αγάπη. Στους φίλους, σε ότι ζω και σε ότι αγγίζω, σε μένα τον ίδιο. Ο έρωτας όμως είναι τύραννος και έχει διαλέξει εμένα για το θύμα του…
Αραδιάζω λοιπόν τα πύρινα βέλη του ένα ένα σε αυτό το χαρτί και αδειάζω το φορτίο του. Λέξη λέξη ηρεμώ και η κούραση της μέρας που πέρασε με τυλίγει…
Ήρεμα με λίγες όμορφες σκέψεις μπορώ να πλαγιάσω τώρα…
No comments:
Post a Comment