Είμαι άνθρωπος που γενικά αγαπάει το tète-a-tète… Μου αρέσει αυτή η κατάσταση όταν συγκεντρώνεσαι και δίνεσαι ολοκληρωτικά σε έναν σκοπό, ειδικά όταν αυτός είναι κοινός και ξεκάθαρος και επιπλέον τον μοιράζεσαι με κάποιον. Και λέω επίσης ξεκάθαρος, γιατί συνήθως όταν μαζεύονται πολλοί άνθρωποι, ο σκοπός και ο έλεγχος χάνεται και απλά επιβάλλονται οι πιο ισχυρές προσωπικότητες. Όταν δύο άνθρωποι αλληλεπιδρούν η αλήθεια του καθενός έχει την ίδια βαρύτητα, όσο κι αν είναι διαφορετική. Δεν μπορείς να παραβλέψεις αυτά που για σένα δεν έχουν σημασία, αν έχουν για αυτόν που έχεις απέναντι σου και οφείλεις να σεβαστείς τα θέλω του, τις αντιλήψεις του και την αισθητική του. Και όταν σέβεσαι και ακούς τότε ταξιδεύεις… Σε άλλους κόσμους, άλλα χρώματα, μαθαίνεις άλλους τρόπους και τόπους. Και πραγματικά εκπλήσσεσαι από το πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι υπάρχουν, που μπορούν να σε διδάξουν ένα πολύτιμο μυστικό που μετά θα γίνει δικό σου για πάντα.
Αλλά το τάνγκο είναι αυτό, αλλά και τίποτα παρόμοιο. Είναι η συνάντηση δύο ανθρώπων για να υποδυθούν έναν ρόλο που υποβάλει η μουσική. Μόνο που ο ρόλος δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά απλά υπονοείται από το τάνγκο που ηχεί και αυτό διαθλάται διαφορετικά μέσα την ψυχή καθενός. Όταν λοιπόν ξεκινάει ένα τάνγκο αρχίζει μια συζήτηση πάνω στην ερμηνεία του κομματιού, την οποία απλά ο άνδρας ξεκινά. Η ντάμα τον στηρίζει, τον εμπνέει και τον στολίζει, ή τον απορρίπτει. Για αυτό και κάθε τάνγκο είναι μια βαθειά γνωριμία, είναι ένα ταξίδι μέσα στον κόσμο του άλλου, μια και είναι βασισμένη σε έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό.
Η επιπλέον μαγεία έρχεται από τους άπειρους συνδυασμούς σωματότυπων, διαθέσεων, αντιλήψεων της ζωής και του ίδιου του τάνγκο και φυσικά μουσικής, που μπορούν να μετατρέψουν κάθε τάντα σε ποίηση, ή σε έναν όμορφο, χαλαρό διάλογο στον δρόμο με κάποιον άγνωστο. Πάντα σε σχέση με το δικό σου πρίσμα… Όσο πιο πολύ καταλαβαίνεις, προσαρμόζεσαι και δέχεσαι, αλλά και ταυτόχρονα εκφράζεσαι χωρίς να υπερβαίνεις και σέβεσαι, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να έχεις μια αρνητική εμπειρία. Και φυσικά σε σχέση με αυτό που ψάχνεις... Γιατί το τάνγκο δεν λέει ποτέ ψέματα, ούτε οδηγεί σε παρεξηγήσεις, αντίθετα αποκαλύπτει πολλές κρυφές αλήθειες. Ενώ κάθε μέρα περπατάμε στον δρόμο με τα μάτια ορθάνοικτα και τόσα πρότυπα καρφωμένα στον εγκέφαλο μας να μας ορίζουν τον καλό και το κακό, την ίδια στιγμή στην μιλόνγκα κλείνουμε τα μάτια και ακούμε, νιώθουμε και μυρίζουμε… Άρα δεν μπορούμε να γελαστούμε… Ούτε και να ξεγελάσουμε… Απλά αφήνουμε την μουσική να περάσει από μέσα μας, ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας και προσκαλούμε αυτόν που χορεύει μαζί μας. Είναι δικό το θέμα αν θα περάσει μέσα, που θα πάει και πόσο θα κάτσει. Το πρώτο τάνγκο με έναν άγνωστο είναι ένα μεγάλο τεστ… Τα επόμενα εξίσου!
Ξεκίνησα να χορεύω τάνγκο το 2006 σε μια πόλη 40.000 κατοίκων, στην Λέσβο με την καθοδήγηση ανθρώπων που ένιωθα ξεκάθαρα ότι είχαν προσβληθεί από κάποιας μορφής αρρώστια! Ανθρώπων που ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν παθιασμένοι για το τάνγκο, που έδιναν τον χρόνο και την ενέργεια τους χωρίς να περιμένουν κάποια ανταμοιβή, παρά μόνο την χαρά του να βλέπουν τους άλλους να χαίρονται το τάνγκο. Εκτίμησα πάρα πολύ αυτήν την εθελοντική αγάπη, τόσο στους ανθρώπους αλλά και για την πάθηση! Λιγότερο από έναν χρόνο μετά διέκρινα πάνω μου ακριβώς τα ίδια συμπτώματα, συλλαμβάνοντας με να κάνω δεκάδες χιλιόμετρα απλά για να χορέψω ένα βράδυ, να ταξιδεύω τον κόσμο με πυξίδα αυτό το ίδιο πάθος… Είχα εθιστεί και εγώ σε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και συνεύρεσης, που ακόμα και τώρα θεωρώ ίσως τον πιο βαθύ και πλήρη που έχω γνωρίσει…
Στα χρόνια που περάσανε, είχα την τύχη να ταξιδέψω πολύ, να ζήσω σε διάφορα μέρη και να χορέψω σε όλα από αυτά. Η εμπειρία τους να ζεις σε έναν ξένο τόπο περιλαμβάνει πάρα πολλές δυσκολίες, αλλά έχει ένα μαγικό χαρακτηριστικό, τουλάχιστον ως προς την δική μου εμπειρία. Διαλύει τον ‘μύθο μας’ αυτόν που χτίζουμε μεγαλώνοντας, όλους τους κώδικές συμπεριφοράς και αισθητικής που μας βοηθούν στις συναναστροφές μας και συνήθως έχουν αξία σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Σε γενικές γραμμές διαμορφώνουμε μια προσωπικότητα που αποδέχεται ή αντιδρά σε δεδομένα πρότυπα, συμπεριφορές και ήθη και όποια κι αν είναι η θέση μας, το σημείο αναφοράς παραμένει το ίδιο. Όταν φεύγουμε, ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους που έχουν ακολουθήσει άλλον μύθο, άλλο σημείο αναφοράς το οποία είναι μάλλον αργά να ακολουθήσουμε. Έχουμε αυτόματα χάσει τον δρόμο, δεν γνωρίζουμε τον τρόπο, δεν έχουμε χάρτη. Και ο πιο σωστός δρόμος για αυτόν που τον έχει χάσει, είναι να ακολουθήσει τις μικρές, απλές αλήθειες… Αυτές που απλουστεύουν την επικοινωνία και γίνονται πάντα κατανοητές… Και παντού! Για μένα αυτή η απλούστευση είναι βελτίωση…
Μια κινέζικη παροιμία λέει ότι ‘αν δεν έχεις φυτέψει ένα δέντρο, δεν έχεις γράψει ένα ποίημα και δεν έχεις ερωτευτεί, δεν έχεις γευτεί την ζωή’… Εγώ θα έλεγα ότι αν δεν έχεις ερωτευτεί, δεν έχεις ένα τραγούδι να θυμάσαι και δεν έχεις χορέψει τάνγκο, δεν έχεις ζήσει έναν τόπο. Όσοι χορεύουν τάνγκο θα συμφωνήσουν ότι πηγαίνοντας σε μια μιλόνγκα σου δίνει πολύ περισσότερα για τον τόπο που επισκέπτεσαι από δεκάδες μουσεία, μπαρ και εστιατόρια μαζί. Ζήτω λοιπόν τα τανγκο ταξίδια!!
No comments:
Post a Comment