Πόσο πραγματικά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τον πόνο! Ειδικά ο σύγχρονος τρόπος ζωής δίνει στον πόνο μια υπόσταση, σχεδόν μη πραγματική. Καθημερινά ζούμε, ελπίζουμε, σπαταλάμε το είναι μας και τα υλικά μας εφόδια σαν να μη πονέσαμε ποτέ. Και μάλιστα με μια απέλπιδα «ελπίδα» ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Είναι άραγε κάτι τέτοιο η καλύτερη ζωή που όλοι αποζητούμε; Είναι τουλάχιστον ζωή;
Ο πόνος που τόσο ολοκληρωτικά επιδρά πάνω μας και μας καταβάλει δεν μπορεί να αποκοπεί από την ζωή. Ο άνθρωπος είτε το θέλει είτε όχι, ζώντας φέρνει πιο κοντά του τον πόνο. Με κάθε χαρά μας τον σπέρνουμε και είναι αυτός που θα διαδεχτεί τις καλύτερες στιγμές μας και μάλιστα για τον ίδιο ακριβώς λόγο που αυτές γεννήθηκαν. Το ίδιο χέρι που μας σήκωσε ψηλότερα, να δούμε κι εμείς για μια στιγμή πιο καθαρά τ’ αστέρια και τον ήλιο, ξαφνικά μας καρφώνει τη λεπίδα του στα ανακουφισμένα βάθη της ψυχής μας.
Είναι αναπόφευκτο για την ανθρώπινη φύση να στολίζει το περιβάλλον του με αγαπημένα άψυχα και έμψυχα, όπως και το να γραπώνεται από τη χαρά, την ευτυχία και την γαλήνη, όταν το μπορεί. Αυτό και όχι μόνο, είναι και το ανελέητο δόκανο του πόνου, η επιθυμία μας για χαρά και η αγκίστρωση μας σε ότι την προκαλεί. Ένα αόρατο σκοινί που γεννιέται και κάνει κομμάτι μας οτιδήποτε μας εξυψώνει από τις επίπεδες δυναμικές του καθημερινού μας βίου. Ένα σκοινί που όταν χρειαστεί να αφαιρεθεί, θα φέρει πάνω του κολλημένο κάτι δικό μας, μια επώδυνη εγχείρηση.
Αλλά και ο πόνος δεν μας καταχωνιάζει στα σκοτάδια της ζωής. Δεν είναι έρεβος, είναι αστραπή. Μια ακίδα που κεντώντας απλώνει μια οδύνη, όχι θανάσιμη, που πάντα αγγίζει κάποια άγνωστη χορδή μας και την διεγείρει. Και έτσι βγαίνουν νέες αρμονίες από τη φωνή μας, πλουσιότερα λικνίσματα διαθλούν το είδωλο μας στον κόσμο.
Ο πόνος κρατά στη ζωή αυτές τις αισθήσεις μας, ενεργοποιεί αυτά τα ψυχικά αποθέματα, που ορίζουν την λέξη άνθρωπος. Γιατί όποιος έχει διανύσει μια απόσταση ποτέ δεν βρίσκεται ακριβώς στο σημείο οπού πατάει, αλλά και σε όλα όσα έχει πρωτύτερα διαβεί. Κουρασμένος, ικανοποιημένος και γεμάτος από εικόνες και συναισθήματα που διαδεχόντουσαν το ένα το άλλο.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να φοβόμαστε τον πόνο, αλλά μόνο να τον δεχόμαστε σαν μια κουραστική διαδρομή, ίσως με βαρύτερο φορτίο. Και ίσως ακόμα και να μη τον αποφεύγουμε αλλάζοντας τη ρότα μας, γιατί έτσι τον υπηρετούμε. Άλλωστε, αν ο τόπος που βρισκόμαστε δεν μας ικανοποιεί, θα προτιμήσουμε μια οδυνηρή διαδρομή από την παραμονή και όμοια θα είναι λυπηρό να μας δένει ο φόβος του να πονέσουμε σε καταστάσεις που δεν θρέφουν τη ψυχή μας. Πόσες οάσεις, μαγικά τοπία και ζεστές, όλο στολίδια ψυχές κρύβει αυτός ο κόσμος μόνο να φανταζόμαστε μπορούμε…
Στο ταξίδι της ζωής λοιπόν, όποια διαδρομή κι αν διαλέξουμε ο πόνος δεν είναι μόνο πόνος, αλλά και χαρά και γαλήνη και προσμονή και κυρίως ο πόνος είναι ζωή. Και η χαρά το απόγειο της….
12 Οκτωβρίου 2001
Αν και όλα ξεκίνησαν στο πλοίο για Μυτιλήνη
Ο πόνος που τόσο ολοκληρωτικά επιδρά πάνω μας και μας καταβάλει δεν μπορεί να αποκοπεί από την ζωή. Ο άνθρωπος είτε το θέλει είτε όχι, ζώντας φέρνει πιο κοντά του τον πόνο. Με κάθε χαρά μας τον σπέρνουμε και είναι αυτός που θα διαδεχτεί τις καλύτερες στιγμές μας και μάλιστα για τον ίδιο ακριβώς λόγο που αυτές γεννήθηκαν. Το ίδιο χέρι που μας σήκωσε ψηλότερα, να δούμε κι εμείς για μια στιγμή πιο καθαρά τ’ αστέρια και τον ήλιο, ξαφνικά μας καρφώνει τη λεπίδα του στα ανακουφισμένα βάθη της ψυχής μας.
Είναι αναπόφευκτο για την ανθρώπινη φύση να στολίζει το περιβάλλον του με αγαπημένα άψυχα και έμψυχα, όπως και το να γραπώνεται από τη χαρά, την ευτυχία και την γαλήνη, όταν το μπορεί. Αυτό και όχι μόνο, είναι και το ανελέητο δόκανο του πόνου, η επιθυμία μας για χαρά και η αγκίστρωση μας σε ότι την προκαλεί. Ένα αόρατο σκοινί που γεννιέται και κάνει κομμάτι μας οτιδήποτε μας εξυψώνει από τις επίπεδες δυναμικές του καθημερινού μας βίου. Ένα σκοινί που όταν χρειαστεί να αφαιρεθεί, θα φέρει πάνω του κολλημένο κάτι δικό μας, μια επώδυνη εγχείρηση.
Αλλά και ο πόνος δεν μας καταχωνιάζει στα σκοτάδια της ζωής. Δεν είναι έρεβος, είναι αστραπή. Μια ακίδα που κεντώντας απλώνει μια οδύνη, όχι θανάσιμη, που πάντα αγγίζει κάποια άγνωστη χορδή μας και την διεγείρει. Και έτσι βγαίνουν νέες αρμονίες από τη φωνή μας, πλουσιότερα λικνίσματα διαθλούν το είδωλο μας στον κόσμο.
Ο πόνος κρατά στη ζωή αυτές τις αισθήσεις μας, ενεργοποιεί αυτά τα ψυχικά αποθέματα, που ορίζουν την λέξη άνθρωπος. Γιατί όποιος έχει διανύσει μια απόσταση ποτέ δεν βρίσκεται ακριβώς στο σημείο οπού πατάει, αλλά και σε όλα όσα έχει πρωτύτερα διαβεί. Κουρασμένος, ικανοποιημένος και γεμάτος από εικόνες και συναισθήματα που διαδεχόντουσαν το ένα το άλλο.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να φοβόμαστε τον πόνο, αλλά μόνο να τον δεχόμαστε σαν μια κουραστική διαδρομή, ίσως με βαρύτερο φορτίο. Και ίσως ακόμα και να μη τον αποφεύγουμε αλλάζοντας τη ρότα μας, γιατί έτσι τον υπηρετούμε. Άλλωστε, αν ο τόπος που βρισκόμαστε δεν μας ικανοποιεί, θα προτιμήσουμε μια οδυνηρή διαδρομή από την παραμονή και όμοια θα είναι λυπηρό να μας δένει ο φόβος του να πονέσουμε σε καταστάσεις που δεν θρέφουν τη ψυχή μας. Πόσες οάσεις, μαγικά τοπία και ζεστές, όλο στολίδια ψυχές κρύβει αυτός ο κόσμος μόνο να φανταζόμαστε μπορούμε…
Στο ταξίδι της ζωής λοιπόν, όποια διαδρομή κι αν διαλέξουμε ο πόνος δεν είναι μόνο πόνος, αλλά και χαρά και γαλήνη και προσμονή και κυρίως ο πόνος είναι ζωή. Και η χαρά το απόγειο της….
12 Οκτωβρίου 2001
Αν και όλα ξεκίνησαν στο πλοίο για Μυτιλήνη
No comments:
Post a Comment