Profoundly civilized- La milonga MuSaCa in Geneva

Anybody would expect a Greek guy to be very interested in a milonga with the name of the most worldwide know Greek dish! So when people told me that it is also a nice place to dance, I took instantly the decision to catch a train and meet the MuSaCa tango tribe! Even though I had been in Geneva before…. And then I realized several things… Firstly the milonga is more of my taste rather than the dish! Secondly, even though I’ve spent 5 days in the city 3 years ago, I haven’t quite known it, a fact that highlights the great advantages of tango tourism. And last but not least, I loved the Swiss people, the way they are and they live.

When I visited the city as a non-French speaker and non-tango dancer, I found it too low key... Especially comparing with the vivid nightlife of Greece where I was living at that time, Geneva gave me a feeling of ‘vacuum’. Of course the politeness and simplicity (in a positive sense) of the Swiss cannot be overlooked, neither the human-friendly, clean and nicely organized city. But unfortunately I didn’t have the possibility to make contact or even chat to the local people. But this time, my tango visit was totally different!
Switzerland and Geneva in particular is extremely (and honestly) international. Apart from the mixing of 4 different language population groups the city is overwhelmed by the thousands of international organizations employees, as well as the tourists and the business visitors, from all over the world. As a result, it is a genuinely international society and what is most impressive is how simply and easily all this is taking place. The Swiss people live smooth and undisturbed lives in a well organized and wealthy country and as a result, their character has developed accordingly; being calm, polite, simple and honest And most important, their perception of the world and the others is similar, good-willed and trustful, an attitude that ‘purifies’ any interaction.

Contact with somebody who is honest and believes that you are honest as well, brings the best of you and this is an amazing feeling. It makes you relax, enjoy the moment in the first place and following generates the desire to ‘pay back’ the ‘treat’. It brings human interaction in a higher lever of quality. As far as tango is concerned, it is obvious that you dance better with somebody you feel well and you are familiar to. Of course an excellent tango can be more ‘aggressive’ or ‘esoterical’ driven either by seduction, or the coincidence of the special moment; but the most enjoyable dance (at least from my point of view) is when you are possessed by positive feelings, familiarity and respect for your partner. When you want to share with him another step, another tango, another tanta, when you want to stay in the abrazo and try to overwhelm him with all your positive energy and feelings. This is the magic of tango…. (or at least some of it!)
And in Milonga MuSaCa this happened to me several times. Almost all the people I’ve met were brilliant and after the first day the feeling was that I participated in a family celebration. Of a big family! And it is true that people who’ve been to MuSaCa will not miss it next time, they are so happy to meet and all this positive energy is in the air, adding something that it is impossible for a big festival to beat. Tango in Switzerland doesn’t have the scale or the dynamism of the Italian tango for example. But I have never been to a milonga with so many people that I was really pleased to meet and I would love to meet again. For that reason the MuSaCa family has now a new member!!
Just before finishing this blog I have to make two remarks… One is about the beautiful ‘Parfumerie’ space where the milonga takes place, with an elegant and simple ambience which I found very much in agreement with the one of the city. Second, about the perfect organization, including hospitality for the foreign tangeros like me, especially considering that this year it was an ‘one man show’ (Sarah’s show!)… A bientot a tous!

PS. Just some additional ‘technical’ details for those who may be interested. For people who haven’t danced to places with very good tango (for me Italy from Rome and to the north is the reference in Europe) the level of the dancers and the quality of the ‘circle of dance’ will be more than satisfactory. Some criticism is that many people dance more open embrace, a style not so of my taste, which also makes couples occupy more space, a disadvantage for the crowded hours of the milonga. Also some dancers (among them several high level ones indeed), weren’t so respectful for the rest and moved in a rather ‘chaotic’ way, making co-existence quite difficult. But in general nothing reaches really disturbing levels and the milonga flows all the time…

Heavy loaded history, the absolute beauty and the thirst for new experiences... Dancing tango in Moscow city!

-->

Started 23/08/2008

.............................................

It’s 4:30 in the morning and I am at Domodedovo, the main airport of Moscow ready to catch my flight back to France… Once again I had the opportunity to pretend that I live in Moscow, spending one month in this crazy place (if not the craziest so far!). One month sharing a flat Moscow downtown (in Chistie Prudi), along with the gentlest British accountant I have met so far, Tom… One month, following the same patterns every day: leaving home and being ready to get electro shocked by the views of the hundreds of thousands of astonishing girls living in this city! One month meeting the stoned faces of the Moscovites reading philosophy, history and literature in the metro and then watching them crawling dead-drunk in the parks.

Moscow is a rough place, where the people have been trained through the years to endure hard times. Situations and living conditions that could drive a Western European in despair or even death, within few weeks are every day reality for the Russian people. On the other hand this country offers one magic fix to its male citizens… Abundance of the most beautiful women in the world! Just watching them passing by the street is a reason (and a way) to stay alive (and kicking)!

If somebody hasn’t walked the center of Moscow 20:00-22:00 in the evening, unfortunately cannot understand what I am talking about. Because we are talking about the ‘grand fest’ of beauty… The most direct and natural interpretation of beauty, 100% focused on aesthetics, grace, sensuality, femininity, without ever losing the balance… Russian girls are beautiful in the most efficient and elaborate way. No ideologies, no styles, no perceptions about life and virtue, just the essence, the most pure interpretation of beauty and femininity.

Soviet people have been through several hard times during this century and the combined outcome of the wars, the purges and living in an Empire, which flourished through taking the maximum out of its citizens, had resulted in extreme scarcity of men during several periods. This ‘natural selection’ process left behind the strongest masculine genes, which on the other hand were offered increased possibility of choice regarding their potential mates. So one of the reasons that Russian women are so nice is that they are the ancestors of the most beautiful women of their time! Only they had the ‘privilege’ to find a partner and make families. And in addition, high aesthetic and femininity standards have in that way been implanted in the prevailing culture, with competition between women for male attention being still strong…

On the other hand, there is the sexist education of the Soviet regime, which still persists, according to which young Russian girls are taught that their role in a family is inferior to the one of the man. They are taught to cook and serve, to walk (like in the catwalk) and do their make-up with professional standards, while the boys learn to do the plumbing and the electricity things in the house… And still, when they date each other, the Russian girls expect that the man will pay all their expenses, confirming his superiority and his dominance. They, on the other hand, know very well to support, to animate and stimulate their man… On the other hand, women no matter how feminine and ‘fragile’ they may look, deep inside they carry a strong and well structured character, based on their good education, the hard times of every day life, without often the presence of man.

So, logically speaking, there are plenty of reasons that the Russian women dance tango very well… It’s because they are feminine, they are beautiful, they have the gift of slim silluetes with long legs, which adds an incredible torsion and dynamism in their dance; it’s because they have been educated to understand, follow and inspire the man and they totally surrender when they dance! And on top of that it’s because they are clever, well educated and they love to learn…

While in the west, education has been transformed into skill acquisition, directly related to the job market, the prevailing perception in Russia is still the classical one. Learning just for the pleasure of acquiring knowledge, no matter if it’s on history, philosophy, politics, or arts. Russian people love to train their minds and gain skills and it’s not an accident that they have been completely hooked, by the ‘trip’ of inheriting all these new movements and emotions, the voleos, the sacadas, planeos, the musicality of tango, the pauses and the climaxes. They adore the creativity it carries and they want to master it NOW! In the Moscow tango community there is a madness going on, with lots of (mostly rich) Moscovites attending numerous classes, special lessons, festivals; travelling around the world, curious to know how other people dance and inviting the cream of Argentinean dancers to teach them their secrets.

So the only negative aspect is that some people dance in a way too ‘loaded’ fashion, doing a lot of figures, without having the necessary the base and letting the passion and the ‘feeling’ as second priority. My interpretation of this attitude is that it’s driven by an ‘academic’ desire to explore tango, but it’s almost common in ‘colder’ places, where direct contact with strangers is not part of the prevailing culture. On the other hand the Russian tangeras, with their inherent tendency towards perfection, are so well skilled and devoted, that they will follow any partner and interpretation of the music. And for that reason Moscow tango, for a male dancer, is an awesome experience, it’s one among the high peaks of the worldwide Tango trip. So perfectly spiced with all those cultural gaps, the curiosity and the desire for acquaintance and interaction and the unique scenery of the unique Moscow city. Which no matter how dominant, it disappears after each cortina….

.................................................

Finished 20/10/2008

La milonga des Quatres saisons

This year I danced a lot, but in general I wouldn’t say that I enjoyed dancing so much. Living in Marseille, where unfortunately tango is very poor, I spent several nights dancing un-synchronised, nervous tangos. There where some bright moments, but it’s true that the region of Provence cannot offer many tango thrills, with the exception of the city of Nimes where things are ok, but still…

But! There was one weekend which really reached perfection, it was my re-birth as a tangero.. The name is the Milonga des Quatres Saisons and it is taking place 2 or 3 times a year in an amazing place close to Systeron. One weekend full of tango in a Agro-tourism, laid-back situation, in a brilliant, old, stone-built edifice, surrounded by beautiful mountainous sights. It is true that in Italy exist several ‘Vacanzas tango’ which can match the situation, but one of the highlights of this event is the multicultural element, avoiding the ‘commercial feel’ of the big festivals. In fact the milonga started as a gathering of friends, who wanted to enjoy a tango weekend together and has gradually open to other people (still though asking permission from the organisers is necessary...). So, people from several countries join, creating a very pleasant blend of cultures and dancing styles… I participated in the Autumn milonga, so I slept on my tent and apart from sleeping; I was dancing all day!
For some people, time is a fuel they consume to reach to their destination and for others; it’s a virgin land to seed. Anyway you take it, when time is abundant, life carries more quality and is more fun… This is what I've experienced in the Milonga des Quatres Saisons, having all the time to dance, but also to talk, to drink tea, to walk on the hills and then dance again! Because tango never lies and always gives a taste of the potential of sharing and experiencing things, but in the Mas du Figuer you will have both the time and the interesting people, as well as the proper frame to exploit the possibility!!

Για τον έρωτα...

Η μελαγχολία είναι το αγαπημένο ρούχο του έρωτα…. Κι ο έρωτας είναι ευχή και κατάρα στην ψυχή. Σαν ένα ελατήριο φορτίζεται, μαζεύει και πως θα εκτονωθεί κανείς δεν ξέρει….

Πότε δεν αντέχει άλλο και σπάει σκορπώντας άπειρα κομμάτια τριγύρω. Άλλοτε ελευθερώνεται και μας εκτοξεύει τόσο ψηλά που φτάνουμε τ’ άστρα με τα χέρια μας… Είναι και φορές που μένει αιχμάλωτος, καταπιεσμένος, να ποδοπατείται όλο αγωνιώντας για τον χρόνο και τελικά μένει ένα άψυχο, σκουριασμένο μέταλλο…

Αυτό είναι το παιχνίδι του έρωτα, αυτή η μοίρα όσων τον λαχταρούνε και εκείνων που τρέφονται από αυτόν...

Γιατί είναι τροφή, είναι ανάσα.. Πότε μια μεσαία νότα από βιολί που γδέρνει το στήθος σου και πρέπει να σκιστείς στα δύο για να τη νιώσεις κι άλλοτε μια αέρινη μελώδια φλάουτου που σε παρασέρνει όπως ο αέρας τα φύλλα και σε ταξιδεύει…

Αυτά τα ταξίδια δεν ξεχνιούνται ποτέ, για αυτό και δεν σταματάμε να αναπνέουμε έρωτα… Και να εκπνέουμε γαλήνη, τρέλα, οδύνη, χαρά…

Η νύχτα απλώνεται πάλι έξω και στο σκοτάδι μπορεί ο καθένας να βλέπει ότι θέλει… Ο θεός που πιστεύω είναι η αγάπη. Στους φίλους, σε ότι ζω και σε ότι αγγίζω, σε μένα τον ίδιο. Ο έρωτας όμως είναι τύραννος και έχει διαλέξει εμένα για το θύμα του…

Αραδιάζω λοιπόν τα πύρινα βέλη του ένα ένα σε αυτό το χαρτί και αδειάζω το φορτίο του. Λέξη λέξη ηρεμώ και η κούραση της μέρας που πέρασε με τυλίγει…

Ήρεμα με λίγες όμορφες σκέψεις μπορώ να πλαγιάσω τώρα…

Style, fashion, quality and the sediment- In other words... Tango in Italy!!

I will start my post with a phrase from one of my favourite books, ‘Zen and the Art of Motorcycle Maintenance’, by Robert Pirsing. Among other things, the author says that ‘the difference between fashion and style is quality..’. And this is what exactly tango is all about. Fashion, trends and lifestyle come and go, often pushing people to habits, lifestyles and tastes, driven by ephemerous aesthetic criteria. But…
Through the years, decades and centuries there is something that sustains through the whirls of time, a ‘sediment’ that is always in fashion, whether it is in architecture, clothes, art and manners… And this, according to my humble opinion, is because it has reached a perfect balance, it has achieved beauty and virtue, stripped by any ideological, or aesthetic trends. Parthenon and the Casa Mila will be always considered nice buildings, as the Adagio of Albinoni and Yesterday from the Beatles will always touch people’s souls. And this is the reason that tango has survived 40 years of prohibition in Argentina, to conquer the world from the 80s to now. Because it comprises one of the best miniatures of life, one of the most ‘real’ forms of human communication and contact…
The Italians on the other hand, they know very well what the term ‘sediment’ is all about. They walk every day to go to their homes or jobs next to architectural miracles from the Renaissance and the Romaic times. They had to design their modern houses, schools and churches in such a way, so that they would stand next to the older ones and they would look ok. In other words their sense of aesthetics and equilibrium has been fine tuned through the centuries, under the reference of the immortal beauty of their history. They were taught by history to respect the ‘sediment’. And in general they do it….
They know that the simple things are the beautiful ones and that to advance to more complex structures it is necessary to have communication and to take time. And they know that they have to respect tradition, as most of the times one can find there all the possible experimentations and future forms. And they will devote time and effort to comprehend it and they may even give up and find shelter there, as they have lived beautiful and pleasant lives in their old cities. Sometimes they try breakthroughs and they fail and others they succeed, but they cannot and don’t want to forget their references, as they have nice visions and experiences from there. Italy is a traditional and nostalgic country that can become really modern when it really finds a reason to do so; otherwise it enjoys the pleasure of living with the accumulated experience of the past. That's why Italy is famous for the style (and the fashion at the same time)…
And once Italians have conquered style they transformed it into lifestyle and they introduced it to all aspects of life, including tango. That’s a good reason that tango in Italy is brilliant; but it’s not the only one… It’s also because half of the citizens of Argentina in the 19th-20th century were Italian emigrants. It’s because when you listen to a canzoneta napoletana, you feel like you meet the grandfather of 'Malena '. It’s because Italians like to stay at home and the ‘creatures of the night’ find shelter only to organised dancing activities to stay out until after midnight. And it’s because the way the Italian women are…..
And they are really awesome; beautiful, sensual, interesting, polite, respectful, one could say that they are perfect… But they are not accessible… Italy is probably the only country where women are equal to men, they are respected in the society and they can be… women at the same time! They can act irrationally, they can have the time they need to do ‘their feminin things’, they can be fragile and sentimental and most of all, desired… But for some reason, they will say 'no' to men two times more, to what they would really like even themselves… (for an amazing text on Italian women see http://mediterranean-lifestyles.blogspot.com/2007/06/ageless-italian-beauty.html)
And the men… they've just learned to enjoy life separately from the women, to enjoy friendship, sports, their beautiful country and most of all they have learned to try! They work hard, they do the best they can to convince one of these awesome ‘ragazzas’ to come closer. And it is true that they have reached extremely high standards of communication skills, pleasant character, appearance and of course… dancing skills! Yes, the Italians dance well tango, salsa and everything, because… they have to!
Furthermore, it’s generally observed that when such ‘traditional’ ethics are dominant in a place's mentality, social forms and codes of interaction are favoured. And of course tango cannot be exempted, as it also fits perfectly to the prevailing Italian style and comportment. This small theatrical parenthesis of passion, lyricism and devotion is tailor made for the Italians. They love it and they can put there all the gathered energy from their (more) passive lives; they can have their perfect moment, with no guilt, as it is put into a frame of an acceptable social activity. And they dance tango like crazy and they dance really well!
Italians in general like communication. They know how to listen and they have a nice way to express themselves, with respect for their listener. And they have high standards for what is good or beautiful and they really care to make it perfect. It’s just like they eat pasta and gelato all through the year, but on the other hand they have transformed their preparation into a supreme form of art. But as they are simple and calm when they communicate, they are passionate in the spirit…
As a result, tango in Italy is rather simple and passionate. Lots of closed abrazos (milongero style), but perfect, smooth caminatas coupled with energy, passion and communication. The perfect moment of two people who meet, learn each other and live together strong emotions. And what is magic is that the level of the dancers is usually above a high threshold, so people dance with each other, they exchange a lot and they get better, bringing the milonga to the level of a real social gathering. It's difficult to dance a bad tango in Italy... No soltadas, volcadas and other acrobatic things are necessary, you just have to listen to the music and control your body well. And if you don’t, you don’t fit to this place, because quality is a prerequisite to participate. Avant-garde fantasy and breakthroughs should be perfectly expressed to be accepted, as people they don’t like to feel that they try to go beyond their capacities and most of all they don’t want the ‘invisible cord’ of perfect communication broken, as this is what they love. The feeling of bringing two bodies in one and they will not miss that for any fancy move… Tradition, equilibrium, measure, blended with pure passion, communication and musicality.... Ma tu balli il tango?

Ο Πόνος

Πόσο πραγματικά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τον πόνο! Ειδικά ο σύγχρονος τρόπος ζωής δίνει στον πόνο μια υπόσταση, σχεδόν μη πραγματική. Καθημερινά ζούμε, ελπίζουμε, σπαταλάμε το είναι μας και τα υλικά μας εφόδια σαν να μη πονέσαμε ποτέ. Και μάλιστα με μια απέλπιδα «ελπίδα» ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Είναι άραγε κάτι τέτοιο η καλύτερη ζωή που όλοι αποζητούμε; Είναι τουλάχιστον ζωή;
Ο πόνος που τόσο ολοκληρωτικά επιδρά πάνω μας και μας καταβάλει δεν μπορεί να αποκοπεί από την ζωή. Ο άνθρωπος είτε το θέλει είτε όχι, ζώντας φέρνει πιο κοντά του τον πόνο. Με κάθε χαρά μας τον σπέρνουμε και είναι αυτός που θα διαδεχτεί τις καλύτερες στιγμές μας και μάλιστα για τον ίδιο ακριβώς λόγο που αυτές γεννήθηκαν. Το ίδιο χέρι που μας σήκωσε ψηλότερα, να δούμε κι εμείς για μια στιγμή πιο καθαρά τ’ αστέρια και τον ήλιο, ξαφνικά μας καρφώνει τη λεπίδα του στα ανακουφισμένα βάθη της ψυχής μας.
Είναι αναπόφευκτο για την ανθρώπινη φύση να στολίζει το περιβάλλον του με αγαπημένα άψυχα και έμψυχα, όπως και το να γραπώνεται από τη χαρά, την ευτυχία και την γαλήνη, όταν το μπορεί. Αυτό και όχι μόνο, είναι και το ανελέητο δόκανο του πόνου, η επιθυμία μας για χαρά και η αγκίστρωση μας σε ότι την προκαλεί. Ένα αόρατο σκοινί που γεννιέται και κάνει κομμάτι μας οτιδήποτε μας εξυψώνει από τις επίπεδες δυναμικές του καθημερινού μας βίου. Ένα σκοινί που όταν χρειαστεί να αφαιρεθεί, θα φέρει πάνω του κολλημένο κάτι δικό μας, μια επώδυνη εγχείρηση.
Αλλά και ο πόνος δεν μας καταχωνιάζει στα σκοτάδια της ζωής. Δεν είναι έρεβος, είναι αστραπή. Μια ακίδα που κεντώντας απλώνει μια οδύνη, όχι θανάσιμη, που πάντα αγγίζει κάποια άγνωστη χορδή μας και την διεγείρει. Και έτσι βγαίνουν νέες αρμονίες από τη φωνή μας, πλουσιότερα λικνίσματα διαθλούν το είδωλο μας στον κόσμο.
Ο πόνος κρατά στη ζωή αυτές τις αισθήσεις μας, ενεργοποιεί αυτά τα ψυχικά αποθέματα, που ορίζουν την λέξη άνθρωπος. Γιατί όποιος έχει διανύσει μια απόσταση ποτέ δεν βρίσκεται ακριβώς στο σημείο οπού πατάει, αλλά και σε όλα όσα έχει πρωτύτερα διαβεί. Κουρασμένος, ικανοποιημένος και γεμάτος από εικόνες και συναισθήματα που διαδεχόντουσαν το ένα το άλλο.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να φοβόμαστε τον πόνο, αλλά μόνο να τον δεχόμαστε σαν μια κουραστική διαδρομή, ίσως με βαρύτερο φορτίο. Και ίσως ακόμα και να μη τον αποφεύγουμε αλλάζοντας τη ρότα μας, γιατί έτσι τον υπηρετούμε. Άλλωστε, αν ο τόπος που βρισκόμαστε δεν μας ικανοποιεί, θα προτιμήσουμε μια οδυνηρή διαδρομή από την παραμονή και όμοια θα είναι λυπηρό να μας δένει ο φόβος του να πονέσουμε σε καταστάσεις που δεν θρέφουν τη ψυχή μας. Πόσες οάσεις, μαγικά τοπία και ζεστές, όλο στολίδια ψυχές κρύβει αυτός ο κόσμος μόνο να φανταζόμαστε μπορούμε…
Στο ταξίδι της ζωής λοιπόν, όποια διαδρομή κι αν διαλέξουμε ο πόνος δεν είναι μόνο πόνος, αλλά και χαρά και γαλήνη και προσμονή και κυρίως ο πόνος είναι ζωή. Και η χαρά το απόγειο της….

12 Οκτωβρίου 2001
Αν και όλα ξεκίνησαν στο πλοίο για Μυτιλήνη

Ταξιδεύοντας χορεύοντας τάνγκο

Είμαι άνθρωπος που γενικά αγαπάει το tète-a-tète… Μου αρέσει αυτή η κατάσταση όταν συγκεντρώνεσαι και δίνεσαι ολοκληρωτικά σε έναν σκοπό, ειδικά όταν αυτός είναι κοινός και ξεκάθαρος και επιπλέον τον μοιράζεσαι με κάποιον. Και λέω επίσης ξεκάθαρος, γιατί συνήθως όταν μαζεύονται πολλοί άνθρωποι, ο σκοπός και ο έλεγχος χάνεται και απλά επιβάλλονται οι πιο ισχυρές προσωπικότητες. Όταν δύο άνθρωποι αλληλεπιδρούν η αλήθεια του καθενός έχει την ίδια βαρύτητα, όσο κι αν είναι διαφορετική. Δεν μπορείς να παραβλέψεις αυτά που για σένα δεν έχουν σημασία, αν έχουν για αυτόν που έχεις απέναντι σου και οφείλεις να σεβαστείς τα θέλω του, τις αντιλήψεις του και την αισθητική του. Και όταν σέβεσαι και ακούς τότε ταξιδεύεις… Σε άλλους κόσμους, άλλα χρώματα, μαθαίνεις άλλους τρόπους και τόπους. Και πραγματικά εκπλήσσεσαι από το πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι υπάρχουν, που μπορούν να σε διδάξουν ένα πολύτιμο μυστικό που μετά θα γίνει δικό σου για πάντα.

Αλλά το τάνγκο είναι αυτό, αλλά και τίποτα παρόμοιο. Είναι η συνάντηση δύο ανθρώπων για να υποδυθούν έναν ρόλο που υποβάλει η μουσική. Μόνο που ο ρόλος δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά απλά υπονοείται από το τάνγκο που ηχεί και αυτό διαθλάται διαφορετικά μέσα την ψυχή καθενός. Όταν λοιπόν ξεκινάει ένα τάνγκο αρχίζει μια συζήτηση πάνω στην ερμηνεία του κομματιού, την οποία απλά ο άνδρας ξεκινά. Η ντάμα τον στηρίζει, τον εμπνέει και τον στολίζει, ή τον απορρίπτει. Για αυτό και κάθε τάνγκο είναι μια βαθειά γνωριμία, είναι ένα ταξίδι μέσα στον κόσμο του άλλου, μια και είναι βασισμένη σε έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό.

Η επιπλέον μαγεία έρχεται από τους άπειρους συνδυασμούς σωματότυπων, διαθέσεων, αντιλήψεων της ζωής και του ίδιου του τάνγκο και φυσικά μουσικής, που μπορούν να μετατρέψουν κάθε τάντα σε ποίηση, ή σε έναν όμορφο, χαλαρό διάλογο στον δρόμο με κάποιον άγνωστο. Πάντα σε σχέση με το δικό σου πρίσμα… Όσο πιο πολύ καταλαβαίνεις, προσαρμόζεσαι και δέχεσαι, αλλά και ταυτόχρονα εκφράζεσαι χωρίς να υπερβαίνεις και σέβεσαι, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να έχεις μια αρνητική εμπειρία. Και φυσικά σε σχέση με αυτό που ψάχνεις... Γιατί το τάνγκο δεν λέει ποτέ ψέματα, ούτε οδηγεί σε παρεξηγήσεις, αντίθετα αποκαλύπτει πολλές κρυφές αλήθειες. Ενώ κάθε μέρα περπατάμε στον δρόμο με τα μάτια ορθάνοικτα και τόσα πρότυπα καρφωμένα στον εγκέφαλο μας να μας ορίζουν τον καλό και το κακό, την ίδια στιγμή στην μιλόνγκα κλείνουμε τα μάτια και ακούμε, νιώθουμε και μυρίζουμε… Άρα δεν μπορούμε να γελαστούμε… Ούτε και να ξεγελάσουμε… Απλά αφήνουμε την μουσική να περάσει από μέσα μας, ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας και προσκαλούμε αυτόν που χορεύει μαζί μας. Είναι δικό το θέμα αν θα περάσει μέσα, που θα πάει και πόσο θα κάτσει. Το πρώτο τάνγκο με έναν άγνωστο είναι ένα μεγάλο τεστ… Τα επόμενα εξίσου!

Ξεκίνησα να χορεύω τάνγκο το 2006 σε μια πόλη 40.000 κατοίκων, στην Λέσβο με την καθοδήγηση ανθρώπων που ένιωθα ξεκάθαρα ότι είχαν προσβληθεί από κάποιας μορφής αρρώστια! Ανθρώπων που ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν παθιασμένοι για το τάνγκο, που έδιναν τον χρόνο και την ενέργεια τους χωρίς να περιμένουν κάποια ανταμοιβή, παρά μόνο την χαρά του να βλέπουν τους άλλους να χαίρονται το τάνγκο. Εκτίμησα πάρα πολύ αυτήν την εθελοντική αγάπη, τόσο στους ανθρώπους αλλά και για την πάθηση! Λιγότερο από έναν χρόνο μετά διέκρινα πάνω μου ακριβώς τα ίδια συμπτώματα, συλλαμβάνοντας με να κάνω δεκάδες χιλιόμετρα απλά για να χορέψω ένα βράδυ, να ταξιδεύω τον κόσμο με πυξίδα αυτό το ίδιο πάθος… Είχα εθιστεί και εγώ σε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και συνεύρεσης, που ακόμα και τώρα θεωρώ ίσως τον πιο βαθύ και πλήρη που έχω γνωρίσει…

Στα χρόνια που περάσανε, είχα την τύχη να ταξιδέψω πολύ, να ζήσω σε διάφορα μέρη και να χορέψω σε όλα από αυτά. Η εμπειρία τους να ζεις σε έναν ξένο τόπο περιλαμβάνει πάρα πολλές δυσκολίες, αλλά έχει ένα μαγικό χαρακτηριστικό, τουλάχιστον ως προς την δική μου εμπειρία. Διαλύει τον ‘μύθο μας’ αυτόν που χτίζουμε μεγαλώνοντας, όλους τους κώδικές συμπεριφοράς και αισθητικής που μας βοηθούν στις συναναστροφές μας και συνήθως έχουν αξία σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Σε γενικές γραμμές διαμορφώνουμε μια προσωπικότητα που αποδέχεται ή αντιδρά σε δεδομένα πρότυπα, συμπεριφορές και ήθη και όποια κι αν είναι η θέση μας, το σημείο αναφοράς παραμένει το ίδιο. Όταν φεύγουμε, ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους που έχουν ακολουθήσει άλλον μύθο, άλλο σημείο αναφοράς το οποία είναι μάλλον αργά να ακολουθήσουμε. Έχουμε αυτόματα χάσει τον δρόμο, δεν γνωρίζουμε τον τρόπο, δεν έχουμε χάρτη. Και ο πιο σωστός δρόμος για αυτόν που τον έχει χάσει, είναι να ακολουθήσει τις μικρές, απλές αλήθειες… Αυτές που απλουστεύουν την επικοινωνία και γίνονται πάντα κατανοητές… Και παντού! Για μένα αυτή η απλούστευση είναι βελτίωση…

Μια κινέζικη παροιμία λέει ότι ‘αν δεν έχεις φυτέψει ένα δέντρο, δεν έχεις γράψει ένα ποίημα και δεν έχεις ερωτευτεί, δεν έχεις γευτεί την ζωή’… Εγώ θα έλεγα ότι αν δεν έχεις ερωτευτεί, δεν έχεις ένα τραγούδι να θυμάσαι και δεν έχεις χορέψει τάνγκο, δεν έχεις ζήσει έναν τόπο. Όσοι χορεύουν τάνγκο θα συμφωνήσουν ότι πηγαίνοντας σε μια μιλόνγκα σου δίνει πολύ περισσότερα για τον τόπο που επισκέπτεσαι από δεκάδες μουσεία, μπαρ και εστιατόρια μαζί. Ζήτω λοιπόν τα τανγκο ταξίδια!!