Αννόβερο μεσάνυχτα... Βγαίνω από το μικρό κλαμπ μετά από μια συναυλία progressive rock, είναι ώρα να γυρίσω σπίτι.. Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά και ανεεβαίνω στο ποδήλατο. Με το που πατάω το play παίζει 'Εγώ και ο ίσκιος μου' του Παπάζογλου. Κατεβαίνω από το ποδήλατο και πάω με τα πόδια. Αυτή η μουσική θέλει πόδια... Εδώ και 6 μήνες με έχει στοιχειώσει ο Παπάζογλου, έχω κάνει μια επιλογή από όλους τους δίσκους του και την ακούω συνέχεια, στο σπίτι, στο αμάξι, στο ποδήλατο, στη δουλειά, δεν τον χορταίνω. Έχω βγάλει τα τραγούδια στην κιθάρα, στο μπουζούκι, προσπαθώ να τραγουδήσω λιγάκι (τι να φτάσω...). Ο Νίκος είναι μαζί μου κάθε λεπτό και δεν έχω βαρεθεί την μουσική κι ας την ακούω από μικράκι κι ας ξέρω απ'έξω κι ανακατωτά τα λόγια, κι ας μουρμουρίζω κάθε πενιά του μπουζουκιού...
Φρικιό στην εμφάνιση, αλλά είχε φτιάξει ένα στούντιο μόνος του. Έγραφε βαρυά ζειμπεκικά ουσάκ, αλλά αγαπούσε την τεχνολογία, τις γρήγορες μοτοσυκλέτες, τα αεροπλάνα και φυσικά την θάλασσα και την ιστιοπλοΐα. Ήταν αντιφατικός θα έλεγες. Όπως είναι γεννημένος να είναι ο Έλληνας, ίσως. Με το Αιγαίο να του βρέχει τα πόδια, να μαγεύεται ακούγοντας αμανέδες από την Τουρκία απέναντι... και μετά να του παίζουν ροκάκια και να την βρίσκει, να μεταμορφώνεται. Ένας στατικός εξερευνητής, ενας παρατηρητής που κάθεται σε ένα σταυροδρόμι και μπορεί και καταλαβαίνει κόσμους διαφορετικούς... φτιαγμένους πότε στην ανατολή και πότε στην δύση. Που έχει πνεύμα ελεύθερο και μυαλό να χωνεύει και να ζυμώνει πράγματα νέα και διαφορετικά. Που αγαπάει τον τόπο του, αλλά δεν τον νιώθει κτήμα του, απλά είναι ο χώρος οπού ζει την νιρβάνα του και την βρίσκει γενικά.. Ο Έλληνας θα μπορούσε να είναι κάτι μοναδικό και πολίτιμο για την Ευρώπη, με την έμφυτη πολιτισμική ευρύτητα ...
Την ψυχεδέλεια που είχαν οι πρώτοι δίσκοι του Παπάζογλου δεν την έχει βγάλει κανένας άλλος κι ας μην κρατούσε πάντα η ορχήστρα του ηλέκτρικά όργανα. Το κέφι που έβγαζαν οι μπάντες (παρέες) του ήταν ότι καλύτερο είχε να δώσει η Θεσσαλονίκη στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μια παραλιακή λεωφόρο όπου μουσικοί ροκάδες, λαϊκοί και new wave, μαζεύονταν και τα λέγανε στον καφέ, στη μπύρα, στο ούζο και στο μεζέ. Και όταν έπιαναν τα όργανα κάνανε αριστουργήματα που ούτε οι ίδιοι φανταζόταν. Και ο Νίκος ήταν εκεί στο επίκεντρο, δημιουργούσε καταστάσεις αυθεντικές και 'χειροποίητες'.
Δεν τον είχα γνωρίσει, μόνο κάνα δυό φορές του είπα 'γεια σου Νίκο' στον δρόμο, που να βρείς θάρρος και τι να πεις σε έναν τέτοιο άνθρωπο όταν είσαι πιτσιρικάς. Αλλά τώρα που πέρασα τα 35 δεν μου έρχεται άλλο καλύτερο παράδειγμα για το πως θα μπορούσε να είναι ο Έλληνας πολύ διαφορετικός από τα σημερινά του χάλια.... Αν ήταν δουλευταράς και είχε μεράκι... Αν δεν έτρωγε κουτόχορτο και τραβούσε τον δρόμο του.... Αν έπαιρνε από τους παλιούς την λεβεντιά, το κυμπαρλίκι και την παράδοση, κι ας ήταν και μοντέρνος όσο ήθελε και χωρίς να κολάει στην βιτρίνα... Αν είχε καταλάβει πόσο όμορφος είναι αυτός ο τόπος και επιτέλους τον χαιρόταν με γούστο και ποιότητα όπως του αρμόζει.
Αν μπορούσαμε να πατήσουμε όλοι stop και rewind και γυρίζαμε πάλι στο 80, θα άξιζε να προσέχαμε λίγο καλύτερα τι έκανε ο Νίκος τότε. Αν είχαμε δώσει λίγο παραπάνω βάση στην στάση του, στο μήνυμα που ήθελε να περάσει, ίσως και να είχαμε τώρα πίσω μας τρεις δεκαετίες που θα είχαν περάσει όμορφα στις ταβέρνες και τις ακρογιαλιές με τα φιλαράκια μας. Και ένα μέλλον ίσως ακόμα καλύτερο μπροστά, κύριοι και αφέντες στην πανέμορφη Ελλάδα μας και όχι πάροικοι και ταπεινωμένοι.
Και για τα τραγούδια του Παπάζογλου τι να πω... Πιο ρόκ κι απο τα ρόκ, πιο ανατολή και απο το ρεμπέτικο, πιο κουλτούρα και από την ποίηση, φευγάτα και χαμένα έτσι όπως διαθλάστηκαν στις διαστάσεις ενός μυαλού ανοικτού, που ήξερε να μαστορεύει και να ζει.
Και τόσο δυνατά, που σαν τα ακούς πελαγώνεις, θυμάσαι φίλους, αδέρφια, γονείς, έρωτες, γελάς και κλαις.... Και τραγουδάς θες δεν θες...
Κι ας είσαι στο Αννόβερο νύχτα μόνος, κι ας περναν παρέες από δίπλα και γίνεσαι ρεζίλι. Κι ας είναι δίμετρες κουκλάρες γερμανίδες ή και αστυνομικοί.
Όταν ακούς Παπάζογλου τραγουδάς, δεν μπορείς...Και ταξιδεύεις...
No comments:
Post a Comment